Η πρώτη σου νύχτα σα νεκρός - την κατάλαβες;
ή τώρα με τα σκοτάδια πίσω από τα γαλανά σου,
άρχισες ν' αγαπάς τις νύχτες και τους ύπνους,
μακάριους, αιώνιους, δίχως κανείς να σ' ενοχλεί,
που τόσο επιθυμούσες; Στα κρύα δωμάτια
υπάρχεις και δεν υπάρχεις, ενώ υπερίπτασαι
ακίνητος, ελαφρύς και μικρούλης πάνω από
όλους μας κι η ηλιόλουστη μέρα μας σήμερα
καθόλου δεν σε νοιάζει, ήσυχος, μέσα στον αέρα
που εβδομήντα χρόνια σ' ανάστησε, απλωμένος και
σιωπηλός σαν ιερός, έτοιμος από καιρό ν' ανοίξεις
τα τεφτέρια και τα κουβάρια της καρδιάς σου,
να γνωρίσεις τ' απόκρυφα και να ζήσεις μυστικά,
όσο εμείς θα φτιάχνουμε αποχαιρετιστήριες τελετές,
με κλάματα πολλά κι αναμνήσεις από παντού,
γεμάτοι φόβο για το σιγουράκι, που επιμελώς και
με κάθε τρόπο φροντίζουμε να αγνοούμε.
Ρ.Κ. στον Φ.Ξ.1935-21-2-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...