Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
ΤΟ ΚΑΤΙ
Στο μέσα μέσα καμαράκι
παραχωμένο το φύλαγε,
έτσι που νάναι εύκολο
να το παρατήσει,
να το παραλείψει,
να το παραβλέψει,
να το προσπεράσει,
να το κρύψει απείραχτο
και να πάει στα παρακάτω
Τα sos τα ήξερε, σ΄όλη τη θεωρία
άπιαστη και στις ασκήσεις το ίδιο,
ε! αυτό ας πήγαινε, ας έμενε,
κάτι θα γινόταν και θα τη γλύτωνε,
κάτι, το ΚΑΤΙ το θεριό, που δεν έγινε,
κι όταν ήρθε, όλα
και με το παραπάνω τα γύρεψε
και πάει γκρεμίδια το οικοδόμημα,
δάκρυα πιο ορμητικά από ποτέ
το πήγαν στους μαύρους πυθμένες,
στα πατητήρια της αλήθειας
που ψυχορραγούσε απέθαντη
και περίμενε μόνο να τη νιώσουν...
Ρ.Κ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...