Διωγμένη, χώρια ξεχειμωνιάζει
σε υγρό σπίτι με σκοτεινές γωνιές
και κουβέρτα μια σταλιά, με τα πόδια
να περισσεύουν παγωμένα, τη σιωπή
να προσπαθεί να μπει μέσα της να
ανασύρει τον πόνο, να εξηγήσει
τον θυμό, αφού τα λόγια ανάκουστα
κι ερειπωμένα, δεν έχουν χώρο, λαλιά,
σαν πουλιά χαμηλοπετούμενα σκιάζουν
τις μέρες, σκοτεινάζουν την καρδιά, που
ανήξερη γλιστρά σε παραδοχές,
μασκαρεμένες σε ενοχές και κλάματα
σε στράτες αδιάβατες, έρημη χωρίς
κήπο και χωρίς παράθυρο,
χωρίς Κυριακάτικα λουστρίνια και
χωρίς το φαγητό της μάνας,
που παίζει ακόμα στα δόλια ταμπλώ
των αναμνήσεων σε δυο ταχύτητες,
δυο πρόσωπα, δυο ρόλους...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...