Ηδονική ευχαρίστηση και
μισερή χαρά απ' τα πικρά
τα κλάματα, φτάνει πια.
Στα πουπουλένια μου
τα μάρμαρα ξαναγυρίζω,
στα ολοάδεια δωμάτια
κρύβομαι, μα στη λύπη
την αχάριστη δεν θα κάνω
τη χάρη, όσο γλυκερό
κι αν είναι αυτό το
κουβάρι δάκρια στο λαιμό.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...