Τριανταέξη χρόνια πίσω, ίδια μέρα,
ο ίδιος αιώνιος ήλιος, παιδιά σχεδόν
με την αγάπη παίζαμε και πιστεύαμε.
Παραχώσαμε τα βάσανα, κλείσαμε
τις πόρτες στις καταιγίδες, φυλαχτήκαμε
από τις μπόρες, τα πικρά τα λόγια δεν
τα καταλάβαμε, ποτέ δεν ξεκουράζονταν,
ορμούσαν πάντα μπροστά, αγενή, ατίθασα
κι έτοιμα πάντα πίσω από τα δόντια,
όσο την αφή ακονίζαμε, καρδιά της
χαρίζαμε, μαζί της τα βράδια νυχτερεύαμε
και δεν έφτανε, τα που κάναμε πως δεν
ξέραμε μας πνίξανε στ' απύθμενα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...