Αυτό το καινούργιο
δε ξεγελά κανέναν,
προδίδει τούτη η απεικόνιση·
σφιγμένα δόντια, γήρας
ακάθεκτο στα βλέμματα,
αμήχανο, ζορισμένο το γέλιο
να φιλοξενεί την αδειοσύνη,
τη ζωή-φυλακή, το κατακρεούργημα
που άφησε νεκρούς και
παρά θέλησιν πεσόντας,
εγώ μούμιες να κοπιάρουν τη ζωή,
σαρδόνιες λάμψεις μειδιαμάτων
βαθιά στα μάτια, λίγο πριν το δάκρυ,
το δέρμα μαραζώνει
κι όλοι ολομόναχοι
που πιο πολύ δεν αντέχεις...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...