Μια καινούργια ερημιά πήρε
το σώμα του, τον άδειασαν
τα παράπονα και τα αιώνια
δάκρυα. Δεμένος ξεκουράζεται
με καρδιά φυλακισμένη.
Να τον αγαπάμε δε φτάνει,
ούτε φτουράει, άλλοι
καταλαμβάνουν το τοπίο του,
απλώνονται στον ορίζοντα
με βιτρίνα καλοπροαίρεσης
χαρούμενοι που τον έχουν,
τον κρατάνε - πικρή του χαρά,
δεν είναι μόνος πια,
βαυκαλίζεται να νιώθει
σπουδαίος κι εκεί
ξανά ερημώνει.
Ρ.Κ. π
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...