Πηγές δακρύων άγνωστες,
πόνος ασαφής, αμίλητος,
στέκει απέναντι κι αναμετράται,
με μάτι βαθύ κοιτά και με περιμένει,
απαράλλαχτος μένει εκεί
κι η θλιβερή είμαι εγώ, που
τα απογεύματα κι όσο σουρουπώνει
θα συνεχίζω ν' αραδιάζω τους
λύκους μου και τ' αναπάντητα
γιατί μου στη σειρά κι αφού
γοερά θα κλάψω να μ΄ακούσουν,
θα τα φυλάξω ξανά με προσοχή,
στων ενθυμίων τα κουτιά.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...