Καλοκαίρι της μοναξιάς,
με μέρες θεριά, βαριές και
ξετσίπωτες ν' αργοσέρνονται
παχύδερμες δίχως καμιά θέληση
να νιώσουν και νύχτες μπλε
να ξενυχτούν όνειρα πηχτά,
ακαταλαβίστικα κι ολομόναχα,
που στην πρώτη του ήλιου αχτίνα
χάνονται κρυμμένα στις σκοτεινιές
υποσυνείδητων διαδρομών,
παραμένοντας εκεί να κακοφορμίζουν,
ακρωτηριάζοντας τις στιγμές.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...