Μακριά ήταν το χωραφάκι της,
απλωμένο ανάμεσα γη κι ουρανό
απόμερο στεκόταν κι εκειδά έχτισε
το καλύβι της με χόρτα ξερά
και πέτρες βαριές, κοφτερές,
ξέχωρα, ολομόνη της, περνώντας
θάλασσες εφηβεία και βουνά ενηλικίωση,
με άδικο παράπονο που οι διωγμοί ήταν
μέσα της και τα δύσκολα πάντα
την αγαπούσαν κι αυτή σ' αυτά διάβαζε
την τύχη της και μαστόρευε πεπρωμένο.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...