Ντυμένη θυμό κοντοστέκεται
και πάει, βήμα πουλιού με
φτερά κουτσουρεμένα, μέσα
παραδομένη όλη στο δεν έχω,
ζητιανεύει λίγη ανέμου αύρα
απ' τα παλιά, λίγα από τα λόγια
τα γεμάτα λουλούδια, μια
τόση δα φωτίτσα στα βλέμματα,
λίγη ανθρωπιά στην ανάσα,
δεμένη σέρνεται σε άρμα
άγριου και μισερού καρνάβαλου,
παρατηρώντας και περιμένοντας,
με δίκοπο μαχαίρι αγκαλιά,
με όνειρα άγρια, βαμμένα
αίματα όπου μαύρα πουλιά
μελετούν σπλάχνα αχνιστά
ολοκόκκινα, όπου φόβος βασιλιάς
ερημώνει τα τοπία της, με
ακίνητα τα δέντρα, μαρμαρωμένα
τα φαντάσματα σε απέραντα
κι απύθμενα βάθη.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...