Τα λόγια είχαν μια ψύχρα κι ένα
χρώμα δικό τους, που σχέση
καμιά δεν έβρισκε με του ήλιου
το φως, ενώ προσπαθούσαν
να ζεσταθούν σε φωτίτσα απ'
τα παλιά, δικιά μου, που συντηρούσα
με τα κουρέλια μου προσάναμμα
στα χρόνια της απουσίας και να
την πιστεύω ήθελα. Τα λόγια
είχαν κάτι από τους ανέμους τους
θαλασσινούς, από την αλμύρα
και το φως τους, μα η ερημιά
τους φώναζε με αδερφή την
απομόνωση, σε φυλακή-λιμάνι
ορφανό από ταξίδια, έγκλειστα λόγια
σε μυστικούς ανομολόγητους
κόσμους δικούς τους, που και
η ηχώ τους τα πλήγωνε, ισορροπία
εύθραυστη, μονοπάτια σε χάρτες
αυστηρούς, γεμάτους χρέη και
πλαστή μεγαλοπρέπεια, αιμορραγούσα
σιγουριά κι αλήθεια εξορισμένη
που τη φοβήθηκε για πάντα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...