ΣΧΕΣΗ

Φυσικά κι έπρεπε αυτοί οι δυο να ζευγαρώσουν! Άλλωστε η φύση προνόησε να μη ρισκάρει και πολύ, σιτεμένοι και οι δύο, δεν υπήρχε κίνδυνος αναπαραγωγής τους!..Κι ούτε μπορούσαν να παράγουν έργο άλλο, από αυτό που κάθε φορά τους φώναζε με ρυθμό το όποιο εναλασσόμενο κοινό τους. Στο πι και φι μάζευαν θεατές, ήξεραν τα λόγια που άρεσαν να λένε, θύμωναν, έκλαιγαν, οι ματιές υποστήριζαν το σύνολο, συμβούλευαν-η διαχρονική τους επιτυχία!, έκαναν πως άκουγαν και καταλάβαιναν, είχαν κλισσέ ματιές και λόγια..θεατράνθρωποι όσο να πεις!
Έπαιζαν τα μονόπρακτα στα δάχτυλα, ευκολάκια! Θύματα και θύτες  εναλλάσσονταν με μαστοριά απίστευτη στα ..εν οίκω. Είχαν κι οι δυο μαθητεύσει χρόνια σε άστοργες κι αλλοπρόσαλλες αμητρικές μη-αγκαλιές, είχαν ρουφήξει στάλα στάλα την υποτίμηση και την απαίτηση  από βλοσυρές κριτικές μη-μητρικές ματιές και είχαν από κοινού αποφασίσει ότι στην αποδοχή άλλων, μακρινών και ξένων άλλων, θα κάνουν τα πάντα για να θάψουν καλά και να παραχώσουν τα απέραντα  ελλείμματα των ζωών τους...
Και μ' αυτό χόρταιναν ρουφώντας εναλλάξ ο ένας από τον άλλον ό,τι κάθε φορά περίσσευε.
Έπαιζαν τον γάμο τους ο καθένας μόνος του, στο φόντο είχαν συλλογή "φίλους" του χεριού τους, σε ρολάκια που βόλευαν να τους δίνουν τις ατάκες για νάναι σπουδαίοι κι έξυπνοι από την αρχή κάθε φορά... Εδώ ο Β την έρριχνε την Α, τη νικούσε στα σημεία, ήταν πιο πονηρός, έπαιρνε πάντα τη βοήθεια του κοινού με το μέρος του, πάντα! Αυτή πάλι ήταν μανούλα στους...ακρωτηριασμούς, στα βλέμματα που τσάκιζαν, την εμμονή, τις φωνές, τα κλάματα, τις νευρικές κρίσεις. Με δυό λόγια να μεταλλάσσεται στη μάνα του, που ζούσε μέσα στο γάμο τους, σε θρόνο ολοπόρφυρο-απάγγιο! Αυτή η βία τους έτρεφε, άλλα ονόματα της έδιναν, διέλυαν για να ξαναφτιάξουν και να τα.. "ξαναφτιάξουν".
Όσο έτυχε να τους συναναστραφώ, τους ...θαύμασα και τους...καμάρωσα! Ναι!! Τους καμάρωσα βρίσκοντας πίσω από όλα τόσο θάρρος, τόση τόλμη! Άραγε το ήξεραν οι ίδιοι; Το έννιωσαν ποτέ, παιδιά της βίας κ οι δυό τους, ότι συνεταιράκια στον πόνο τον ίδιο που τους ανάσταινε, φίδι στον κόρφο τους χρόνια, τάδωσαν όλα; Πέταξαν βαρίδια από πάνω τους, γονείς, κηδεμόνες, παιδιά κι υποκατάστατα, έγραψαν τους ρόλους σε υπόγειες μυστικές συμφωνίες και παίζοντας με τη φωτιά, στα εύκολα και στα δύσκολα...ίσως να τα έχουν καταφέρει, γιατί η τύχη βοηθά πάντα τους τολμηρούς και γιατί στη ζωή, καλό-κακό, πέτυχα-απέτυχα, δεν υπάρχουν. Η ζωή είναι για να τη ζούμε μόνο, να βραχούμε, να τσαλακωθούμε, να τολμήσουμε!!
Κι άσε εμάς τους δειλούς στα θεωρεία, να τσαμπουνάμε κριτικές και θεωρείες ψυχολογίας....