Το αμνιακό βούρκος
με άγχος πυκνό, αιματώδες,
ολάκερη η ζωή της πρόσεχε,
έκρυβε, διευθετούσε πόνους
και δάκρυα μεταφρασμένα
σε βαθειές γραμμές ολόγυρα
στο μέτωπο κάθετες,
σε φλέγματα-λόγια και πίκρες,
με προγονικούς διωγμούς
να στοιχειώνουν τα χρόνια της,
βρίσκοντας γη φιλόξενη
σε καρδιά ριζωμένη στο χώμα,
γεμάτη αγάπες του μυαλού
κι αποφάσεις-εξισώσεις, εμπνεύσεις
απλές μέθοδοι των τριών και
μέρες γεμάτες συντρόφους-θύματα,
παιδιά-υποτελείς κι ενας εαυτός
καταναλώσιμος, περήφανος για
τους αιχμαλώτους των πολέμων της,
με χαρά-υποδεκάμετρο, χαρά
καθώς πρέπει κι όση πρέπει,
γεμάτη κατορθώματα, φιλόδοξη
χαρά-κτέρισμα στο βωμό
ενός Εγώ γίγαντα και νάνου μαζί,
με χίλια δίκια κι αγάπη καμιά.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...