Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ π
Η ανάσα των κοιμισμένων που δεν είναι πια μωρά με τρομάζει, φοβάμαι αυτόν τον θάνατο τόσο κοντά κι εγώ ολομόναχη πιο πολύ απ’ όσο μπορώ... Η ανάσα σου όταν κοιμάσαι βάζει όρια και τοίχους με παρατάει, δεν είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...