Το ένιωσα Σαββατόβραδο
φυλάγοντας τα δάκρυα,
μη λειώνω ψυχή.
Κουραστήκαμε ο καθένας αλλιώς,
λαθέψαμε λάθη βαριά κι ανήξερα
ψέμματα, αλήθειες, ζωή ανορθόγραφη,
πατριδογνωσία μηδέν, λαμπρές προθέσεις,
κουρασμένες κι αυτές βιάστηκαν
να πιστέψουν, παιδιάστικοι ιδεαλισμοί,
πνιγήκαμε, εσύ στις σιωπές κι εγώ στα λόγια.
Θέλαμε και θέλαμε και πολλά κάναμε
μας κούρασαν οι δρόμοι,
τα δύσκολα που δεν ξέραμε
τ' αξόδευτα, τα χρωστούμενα...
Όσο φεύγεις και κρύβεσαι
έρχονται φωνές από τα έγκατά μου,
όσο η θλίψη πάει να μου τη φέρει,
βρίσκω εαυτό ρεζέρβα στα βάθη μου,
να μην παραδοθεί στο νου δίχως όρο
νάβρει τον δρόμο του αλλού, στης καρδιάς
την μέσα φωνή και τον άνεμο.
Διακοπές από βαρυφορτωμένο πρόγραμμα,
παραβιάσεις ζωτικών προσωπικών χώρων,
κανένας μας δεν ήταν έτοιμος
βάρη τόσα ν' ακουμπήσει και να φορτωθεί,
πλάνη που αγάπη την βαφτίσαμε
ενωμένοι σε αδυναμία και ελλείμματα,
δυνατοί σε κύκλο με κιμωλία και
πύργους στην άμμο.
Κρύψου για να φανερωθείς,
φύγε για να έρθεις πάλι,
απουσίασε για να επιθυμήσεις ξανά
Εσένα!
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...