Μοναδικός σου υπήκοος
αυτό το σώμα, που το πετάς
όπου βρεις ζητώντας του λύτρα,
που το κρύβεις περιμένοντάς το
ατέλειωτα σαν χατήρι του,
που δικές του χαρές το τρέφουν,
που αργοσέρνεται μαζί σου
στην εξαίρεση, στα περιθώρια,
στην άχρηστη προσπάθεια,
στην εξορία του μπορώ και του θέλω.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...