Στους τοίχους
αυτούς τους ζοφερούς
που
καημούς ανασαίνουν δεν θα μπω
ν' απαγκιάσω, ούτε
από τα δέντρα
σ' αυτό το περιβόλι
θα δρέψω καρπούς,
κι ας φαίνονται όλα
ώριμα και ζουμερά
χέρι δε θ' απλώσω,
αδιάφορα θα περάσω
με λυμμένους τους
κόμπους στο λαιμό κι
άλλα τέτοια
πονεμένα μακριά μου
ορίζοντα δικό μου
θα κοιτώ, φεγγερό
και διάστικτο όλον
με μικρά μικρά
ερωτηματικά, πάνω
και κάτω τελίτσες
κι άλλα τέτοια
στίξης αιώνιας
και δε θα ενδώσω σε
περίτεχνους
στίχους-κρυψώνες
και φιλότεχνες
πόνου αποθήκες
παλιοκαιρισμένων
δακρύων γιατί καημό
τόχω
και στόχο μεγάλο,
όταν σηκωθώ
από το μουλιασμένο
μαξιλάρι μου
νάχω λέξεις όμορφες να συλλαβίσω...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...