Δε γεφυρώνονται μανάρι μου
τα χάσματα, μην κάνεις πως
δεν το βλέπεις...χάσκουν
κάτω από τα πόδια σου
γεμάτα μικρές μικρές πληγίτσες
και κοφτερά ξυραφάκια
λαμπυρίζουν ντύνοντας
πορφυρή μοναξιά τα αίματα
που μονάχα εσένα θα πονούν.
Οι άλλοι πιάσαν θεωρεία, κουνούν
βεντάλιες, μυρίζουν πούδρα,
φτιασίδι, αρχοντιλίκι τάχα μου
ενώ σε λάκκους μπαγιάτικους
κρύβουν τις ντροπές
που ονοματίζουν
μ' άλλα λόγια
άλλα από τα λόγια που σου κλέβουν
να περνούν την ώρα..
Ρ.Κ.160116
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...