Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
Παρά φύσιν αδαής...
Πραγματικότητα και γεγονός
μόνη σηκώνομαι ή τσακίζομαι
γεύση πικρή ο θυμός ο κρυφός
πάρτα στα χρωστάω κι εσύ αγέρωχος
στην πελώρια κρύπτη του Εγώ σου
σοβαρός, βουβός, θυμωμένος,
παρά φύσιν αδαής, σαλπίζεις νικητήρια
το τέλος σου - δεν θα κλάψω,
να φύγω μόνο να φύγω - από πού;
πώς;...φοβάμαι, κρυώνω
να μείνω ασφυκτιώ -
μπρος μου ο γκρεμός και
πίσω μου το ρέμα
ή πηδάω ή τσακίζομαι.
Ρ.Κ.200915
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...