Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
Το μέσα παιδί
Το μέσα παιδί κλεισμένο σε σκοτάδια,
δέσμιο άγνοιας δολοφονικής,
ντροπαλό και ντροπιασμένο, επαίτης
ανάγκης επείγουσας ν' αγαπηθεί και
να το νιώσεις όπως είναι, όπως διάλεξε,
ολομόναχο, ακόμα πεινάει αγκαλιές,
ακόμα ζητάει ύπουλες παραδοχές
κι επαίνους μασκαράδες,
ενηλικίωσης που δε φτούρησε...
Έτοιμο από πάντα να παραδοθεί για
μια σταλιά αναγνώριση-παγίδα,
ναρκοπέδιο η ζωή δεν το ξέρει,
δυνατότερη προχωρά συνθλίβοντας
αλήθεια, γεννώντας απ' την αρχή
ανάγκες άλλες κι άλλες,
δε χορταίνει η Σκιά, παραμονεύει,
όσο την αγνοείς, την κοροϊδεύεις,
την αποπαίρνεις, γιγαντώνεται.
Δεν επέτρεψαν, δεν κατάλαβαν,
δεν ένιωσαν, μόνο γονείς ήταν.
Ρ.Κ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...